[2010aug] Wachten …
Wachten … wachten … wachten … In een wereld met directe communicatie duurt het nu wel erg lang voordat er weer een bericht uit Afrika komt, hè!
Wees in ieder geval gerust – als er iets ernstigs of bijzonders is dan wordt er snel gecommuniceerd.
Internet is nog steeds een probleem. Daarom een doorgebeld verslag. Morgen proberen we het weer te doen en ik verwacht dat er morgenavond om een uur of 7 weer een nieuw verslag is.
PS: Wil je direct weten wanneer er een nieuw bericht is gepubliceerd en je weet hoe twitter werkt? Word dan lid van de twitter van SHIB met gebruikersnaam _SHIB (http://twitter.com/_SHIB)
Vrijdagochtend gaan we met z’n allen naar Reagile (een township bij Koster, zo ‘n 45 min verderop). Hier hebben vorige groepen een school gebouwd (Anotoinette’s Welcome Home Nursery School – WHNS) en een centrum (Immanuel Hope Center – IHC). Een aantal van ons hebben tijdens vorige reizen meegebouwd aan de WHNS. Mooi om te zien dat het echt werkt met de school. De school draait goed, de kinderen krijgen goede aandacht en onderwijs en ze hoeven niet meer in de of te hete of te koude buitenlucht te verblijven. De kids gaan helemaal “uit hun plaat” als wij aankomen. Heerlijk om met die kids te spelen!
WHNS is aan het randje van de township. Een paar honderd meter verderop is de tweede begraafplaats (de eerste is helemaal vol). Dit maakt een enorme indruk – zo van de vrolijkheid van de schoolkinderen naar de keiharde werkelijkheid van jonge kinderen en jonge volwassenen die veel te jong sterven. Door de hoeveelheid begrafenissen en de armoede is een volwaardige begrafenis of graf niet mogelijk; een hoopje stenen en kluiten rode aarde met een bosje bloemen en een kartonnen naamplaatje zijn de fragiele, zichtbare resten van een te kort leven in Reagile.
We worden hiermee zo op de harde realiteit gedrukt dat het volgende bezoek een beetje wordt overschaduwd door onze droefheid. De kinderen op het IHC verwelkomen ons enthousiast en we proberen enthousiast met hen te spelen, maar dat is best moeilijk. Het is mooi om te zien dat het IHC nu helemaal op zichzelf draait. Een kleine maandelijkse toelage voor wat terugkerende kosten is het enige dat SHIB bijdraagt. De rest doen ze allemaal zelf. Het is moeilijk voor hen om de eindjes aan elkaar te knopen en goede zorg te kunnen verlenen, maar het schooltje draait op volle toeren en ook andere hulp komt steeds beter op gang.
We gaan weer terug naar Swartruggens en Borolelo waar we gaan eten met bejaarden in hun bejaardentehuis. Geweldig leuke en bemoedigende ervaring. Wat een lol kun je met bejaarden hebben!
‘s Avonds is het tijd voor de Hollandse avond. We houden het ‘simpel’ en schotelen onze gasten pannenkoeken, worstbrood en soep voor. Ook nu blijkt weer hoe hecht de groep eigenlijk is; geen clubjes, niemand die buiten de boot valt; veel diepgang in gesprekken en veel ongein die leuk blijft (alle douchegordijnen zijn op onverklaarbare wijze verdwenen 🙂
De zaterdag is voor ons allemaal ‘cultuur’. We gaan naar Pilanesberg. In dit enorme wildpark zien we eigenlijk alle beesten die je zou moeten zien (behalve de leeuwen): nijlpaarden, giraffes, neushoorn, krokodillen, apen, alle soorten gazellen/herten/etc. en veel vogels en bloemen en planten. De dooie olifant maakt toch ook wel erg veel indruk.
Op de terugweg gaan we even aan bij de Mall. Zuid-Afrika is een derdewereldland ‘in’ een eerstewereldland. Naast de armoede in de townships zijn er ook grote supermarktcomplexen waar alles te koop is. Goed om te beseffen hoe moeilijk het voor de arme bevolking eigenlijk is als je ook zoveel rijkdom ‘naast’ je ziet.
We maken het goed; we missen jullie wel, maar willen eigenlijk ook wel blijven!
