[2010okt] De armsten van de armsten

Gisterenavond hadden we feest. Met pepernoten, speculaas, hopjes en dropjes hebben we het 31-jarig huwelijksjubileum van Ton en Joke gevierd. deze keer was het niet stil om 22.00 uur, want iedereen was nog erg wakker en we hadden het gezellig.

Als er bij de mannen gesnurkt wordt, is het nog best lastig om te ontdekken wie het doet. Dit merkte Henk afgelopen nacht wel. Chris kon namelijk niet slapen en dacht dat Henk heel hard snurkte (zoals altijd 😉 ). Om die reden kneep Chris Henk in zijn teen. Henk werd wakker, maar wat! Het gesnurk hield niet op… Het was Arjan die het lawaai veroorzaakte. Chris deed net of hij sliep, Henk scheen rond met zijn zaklamp wat er aan de hand was en ging toen maar naar het toilet. Chris durfde niets meer, dus kon alsnog niet slapen…

Het is vanmorgen echter wel weer vroeg dag, we moeten natuurlijk aan onze tweede actieve dag beginnen. Na onze ochtendrituelen vertrekken we weer met de bus richting de bouwplaats. We komen dan langs de sloppenwijk Borolelo. De aanblik van de kleine golfplaten hutjes geeft een gevoel van ontreddering en zorgt ervoor dat je onder de indruk raakt van de situatie hier.

We beginnen iets minder actief dan gisteren door alle spierpijn en blaren, maar we hebben er zeker weer zin in! Iedereen weet nu ongeveer wat hij of zij kan gaan doen, en het werk vordert dan ook gestaag.

Ondertussen worden er een aantal van de groep opgehaald om Borolelo in te gaan en daar midden in deze township te beginnen met het kinderwerk. Al zingend trekken zij de township in. Al gauw komen enkele kinderen met hen mee doen. Er wordt met hen gebeden, spelletjes gedaan en gezongen, en er worden ballonnen uitgedeeld. De kinderen zijn dolenthousiast!

Op de bouwplaats valt onze pauze samen met de pauze van de kinderen. Dit resulteert in veel gespeel, plezier, gedans en gezang. Het zingen van ‘hoofd, schouders, knieën, teen’ wordt gauw opgepakt door de kindertjes en ze doen vrolijk mee.

Tijdens het bouwen staan en zitten er achter het hek van de school / bouwplaats kindertjes uit Borolelo. Ze kijken naar ons en wij zwaaien, zij zwaaien terug en komen ons een handje geven. Ze blijven gedurende de dag daar een beetje rondhangen. Wat vreselijk dat deze kindjes niet naar school kunnen gaan. Dit zijn de armsten van de armsten.

Na het afronden van de werkzaamheden en het opruimen van de bouwplaats gaan we terug naar Shalom en ligt er weer een ontspannen avond voor ons, zodat we weer nieuwe krachten kunnen opdoen voor morgen! En uiteraard gaan we ook weer Set spelen, waarbij we vechten om de overwinning!

Willy: Lieve allemaal! Hoe is het bij jullie? Ik vind het heel bijzonder om dit mede dankzij jullie mee te maken. Hoe het hier is kunnen jullie lezen. Veel liefs, Willy

Hoi collega’s, redden jullie het zonder mij? Ik helaas wel zonder jullie 🙂 Ik geniet ervan! Groetjes, Willy

Sanne: Heey schetertjes!
Het gaat goed hier hoor! En we hebben zo lekker weer mmm.. Alleen jammer van de spinnen bah, ik (en natuurlijk niet anderen) kom elke avond wel een heeeele grote tegen.
Odi ani meetga’aga at.
Liefs

Marina: Lieve allemaal, wat ontzettend mooi dat ik dit allemaal mag meemaken. Ik geniet ervan! Liefs, Marina
Meiden, zijn jullie een beetje lief voor papa? Kusjes, mama

Ton: Ik geniet volop. De gebruikelijke Afrikaanse dingen zoals een afspraak hebben en er niet zijn of iets wat je meende afgesproken te hebben en dan ‘gewoon’ weer anders wordt. Je moet wel flexibel zijn of worden en ik vind het leuk. Helaas duurt het maar 2 weken. Hoewel, iedereen in Nederland zou ik niet een jaar willen missen. Groet aan iedereen.

Paulien: Lieve Matthijs! En hoi lieve allemaal! Het is hier echt geweldig, ik heb de tijd van mijn leven, het is heel bijzonder om hier te zijn! Vandaag heb ik een gedeelte van een muur gemetseld, weet je hoe gaaf! 😉 Morgen doe ik voor het eerst kinderwerk, maar met de kinderen op de school / bouwplaats doen we ook van alles 🙂 Heel erg bedankt voor jullie berichtjes elke keer, dat is enorm ernaar uitkijken telkens! Liefs, Paulien