Geloof, Hoop en Liefde op één dag

10.00 uur vanmorgen stond het ontbijt klaar. De geur van de versgebakken spek hing in de eetzaal en bleek dat iedereen toch wel trek had. Aansluitend een half uurtje GMG (Goede Morgen Gesprek). Door de goede gesprekken die werden gehouden werd het bij sommige groepjes zomaar een kwartiertje later. Vanmiddag gingen we naar Koos en Willemien in Swartruggens. Onderweg even kijken bij de crèche in Mazista. Wat is dat een eind opgeschoten. Het dak er keurig op en een stevig hek eromheen. Voor ons genoeg werk aan de binnenkant nog, dus maandag flink de mouwen opstropen.

Aansluitend reden we door naar Koos en Willemien. Hoe dichterbij we kwamen hoe meer zwartgeblakerd land we zagen. Hier en daar brandde zelfs nog wat. Eénmaal bij Koos en Willemien werden we hartelijk ontvangen maar hoorde we ook het trieste nieuws. Afgelopen nacht was hun land in brand gestoken. Jagers vanuit Borolele met geweren en hondenhadden hun land in brand gestoken.” Om wild op te jagen”werd gezegd. Maar dat kan niet want er staat een hek omheen. Volgens Koos was het veel meer en gaat het om het verjagen van de blanken. “Wij zijn niet donker genoeg”. Dit was een regelrechte aanslag en een groot deel van het land is in vlammen opgegaan. Het huis en de gebouwen zijn Gode zij dank gered. Tot vier uur ‘s nachts zijn ze bezig geweest met blussen. Wat een ellende en ontreddering. Hoe moet al het vee nu eten?

Koos en Willemien stortte zich met hun aandacht op ons en werden we voorzien van koffie, thee en limonade. Uiteraard met een lekker hapje erbij.

Tussendoor werd uiteraard gepraat en iedereen was onder de indruk en aangeslagen over wat er gebeurd was. Op de vraag hoe het nu met het eten zat voor het vee gaf Willemien al aan dat het erg duur is om eten te kopen. Geprobeerd word om land te huren alleen zal dat heel moeilijk zijn. Ze denken dat er nog voor twee dagen eten is. Dan zie je ook hoe sterk hun geloof is. “De Heere zal voorzien” zei Willemien en daarmee kon ze weer verder met ons als groep. Wat maakt zoiets een ongelofelijke indruk.

Na het drinken gingen we een wandelingetje maken want volgens Koos kon de groep best een beetje beweging gebruiken. En, terwijl hij naar de lucht keek, zei hij “er komt regen om 5 uur”. Zoals voor velen bekend had hij er stevig de pas in en vertelde hij zoveel hij kon. In de vroegere slaapzalen van SHIB vertelde de jonge zwarte Zuid-Afrikaan (Bakang Enele), die al vanaf kinds af aan bij Koos en Willemien komt, over zijn werk onder jongeren. Ook hoe hij deze ruimte wil gebruiken. Kinderen van 10-20 wil hij daar opvangen en opleiden zodat zij daarna in hun eigen omgeving de cyclus van ellende kunnen doorbreken. Wat een visie en passie straalde hij uit. Zo krijgen deze gebouwen een geweldige functie.

Ons werd echter ook steeds meer duidelijk hoe groot de schade is. Zwartgeblakerde grond aan alle kanten. Geen gras voor de koeien. Tegen vijven begon het steeds meer te lichten en het gerommel van het onweer werd steeds harder. Nog maar net terug op het terrein en de regen viel met bakken uit de hemel. Wat een zegen. Willemien stond te dansen van vreugde. Vuur kon zo verder gedoofd worden.

We werden voorzien van een heerlijke Zuid-Afrikaanse braai. Koos stond buiten onder het afdak vlees te braden en Willemien maakte binnen allerlei lekkers klaar.

Na al het lekkere kwam ook het moment van afscheid nemen. Dankbaar waren Koos en Willemien voor ons bezoek. Het gaf hun afleiding van alle ellende. Diep onder de indruk namen we afscheid en wenste we ze God’s zegen en onmisbare kracht toe. Woorden schieten dan zo snel te kort.

Na een goed half uurtje waren we weer terug op de Witte Duif. Bij iedereen maalde het gebeuren van die dag door het hoofd. Toch gingen we allemaal vroeg naar bed om onze rust te pakken voor de volgende dag.