Terug naar de kust

Als jullie dit lezen zitten voor de gate te wachten dat we de lucht in gaan. Op weg naar Amsterdam waar we jullie morgen graag ontmoeten.  Vanmorgen heb ik tijdens het ontbijt geprobeerd de 2 weken samen te vatten. Het begon allemaal met…

My Lighthouse

In mijn twijfels, mijn verdriet, In mijn falen ontbreekt U niet, In uw liefde reist U mee. U bent de rust als het stormt op zee, U bent de rust als het stormt op zee

Iets wat de groep steeds luider en duidelijker liet klinken op de momenten dat we het konden zingen. Maar de woorden eigen maken? Twijfels bij je zelf, verdriet bij wat hun ogen zagen en falen binnen de groep je handhaven en dan zeggen U bent de rust… U reist mee. Dat is voor een jongmens best wel lastig, ze gaan vaak op eigen kracht. 

Maar ze hebben hun liefde laten schijnen aan de kids in de townships van Borelo en Reagile. Honderden knuffels en evenzovele chaps/chaps. Het ging er vooral om je kind te voelen onder de kinderen. Iets van jezelf achterlaten in die zwarte krullenbollen. Is dat wat Jezus bedoelde toen hij zei “laat de kinderen tot mij komen”. Laat ze maar nog ff nagenieten van hun kind zijn. 

Je liefde delen in shack repair. Huisjes opknappen van een ander dat geeft mogelijk ruimte om aan jezelf te werken. Komt vast goed? 

En dan het bouwen, het resultaat mag er zijn. Meer dan de aannemer Wouter had verwacht. Waar wij aan werkte gaat nog wel een paar jaar duren voor het klaar is. Hun “eigen huis, een plek onder de zon” realiseren is met bovenstaande activiteiten iets wat echt gaat gebeuren, deze ervaring nemen ze hun leven mee. 

En hoe ging het in de groep? 14 dagen op elkaar lip dat kan best weleens irriteren. Elkaar accepteren elkaars humeur opmerken elkaars tranen zien. 

Gisteren werd ik opmerkzaam gemaakt door iemand die heel veel last ondervind om geaccepteerd te worden in de kerk. Hij deelde een tekst van Veldhuis en Kempen:

“maar ik wou juist dat ik jou was. Gewoon een dag niet mezelf was. Dat ik alles was wat jij was en jij was dan wie ik was en wij dan nog steeds wij was”

De kenners weten dat het eigenlijk best een fout lied is, zeker als je de rest van de tekst leest. Maar de boodschap was overduidelijk. Naar elkaar kijken en leren door wat we deden naar jezelf te kijken en erachter komen ik mag er zijn! 

Jullie hebben meegekregen dat ik even er tussen uit was voor het trouwen van mijn zoon. Hun trouwtekst was 1 Johannes 4:9-10 “wij kunnen liefhebben omdat God ons eerst heeft liefgehad”. In zijn gelofte haalde hij de woorden aan die Ruth uitsprak tegen Naomi. “jouw mensen zijn mijn mensen en jouw God is mijn God. 

Ze hebben een ander cultuur mogen insnuiven, andere mensen ontmoet en daarin iets van Gods grootheid mogen proeven. Hun mensen onze mensen, hun God onze God? Wellicht komen ze nog eens terug om te zien waar ze aan mochten bouwen. 

Dank aan de staf die mij even kon loslaten. Zeker onze jongste Elsbeth, deelnemer uit 2014 wat een mooi mens. Haar vader Hein onze bouwer. Steun en toeverlaat. Elke morgen even de afwas doen voor Wim en mij en daarbij een lekker bakkie troost. 

Ilse en Yvonne beide al weer wat jaren mee, de moeders van de groep bedankt. En dan Wim zo anders en zo gewaardeerd in zijn spontaniteit? Dank. 

Geven i.p.v. nemen. Delen i.p.v. zelfhouden. Er zijn voor anderen en dat is wat jullie allemaal hebben gegeven. Namens SHIB bedankt voor deze blijvende verandering. 

Vandaag hebben ze lekker geshopt op de zwarte markt. Ze hadden er zin in en konden nogal afdingen? 

Dan nog een stukje historie snuiven bij de Hartbeespoort dam maar vooral bij het Voortrekkersmonument in Pretoria. 

Ik sluit af met het laatste vers van My Lighthouse: God van mijn licht, wees mijn gids. Leid mij door het donker, Ik vertrouw op u. God van mijn licht, wees mijn gids. Leid mij door het donker veilig naar te kust. 

De Nederlandse kust, ze komen eraan…

Als we morgen door de Gate komen kunnen we ze weer aan jullie loslaten, geef ze een beetje de tijd, het komt best goed….

Jan 

Ps. Denken jullie nog aan al die dieetwensen?