De mens maak plannen maar God bepaalt het pad. Spreuken 16:9

We hebben al eerde deze kreet bedacht, maar hij werd nooit zo bewaarheid als tijdens deze trip. 

Al in oktober was ik met een kleine groep zelf gaan kijken of we na 3 jaar corona weer veilig naar Afrika konden gaan. Het antwoord was positief we konden echt gaan. Eind januari was ik er met mijn vrouw. In eerste instantie om lekker vakantie te houden, maar ook om de laatste puntjes op de i te zetten.  Achteraf hadden we gewoon kunnen gaan zonder dat alles … echt waar. We mogen plannen maken maar als Hij anders bepaalt dan mogen/moeten we ermee dealen. 

Bij het laatste ontbijt kijk ik altijd terug naar de twee weken die we met elkaar hebben meegemaakt. Normaliter zou de eigenaar van de Witte Duif, Wouter Theunissen, iets willen zeggen.. Maar hij kon het niet. Hij miste de energie en voelde zich niet lekker. De inspanning om ons de afgelopen twee weken veilig heen en weer te brengen naar het pad waar de bus klaar stond had hem dag en nacht bezig gehouden. 

Ik moest namens hem zeggen dat hij het heeft ervaren als een groot avontuur onder Gods hand. Afrikaners hebben het dan over de Opperhand. 

Julle he sterk gestaa. Moed niet opgeef nie. Dat is genade. 

Baie baie danki voor julle komst en julle werk.

Ik heb gezegd wat in de kop al staat “onze plannen zijn niet altijd Gods plannen”. 

Het pad van ons leven, geboren worden en sterven is door hem bepaald. Maar ook grondpad of het teerpad is in Zijn hand. We hebben het voluit ervaren, sommige paden waren volledig weggevaagd door de heftige regenval. Toen we onderweg in de nacht stil kwamen te staan, hebben we uren moeten wachten. Aangekomen bij de oprit naar de Witte Duif konden we niet verder omdat een kolkende stroom water vanaf de bergen het pad volledig had weggevaagd. Maar later, ook het pad van de buren dat we mochten gebruiken om elke dag met de trekker af en op te gaan, was zijn pad. 

Het lied dat we voortdurend zongen was Bild your Kingdom here. Bouwen in ons? Twijfels hebben, waarover. Trots zijn op jezelf? Herstel gekregen? In vuur en vlam gezet? Achter laten wat je dwars zit? Grote woorden voor jullie maar weet wel je mag mislukken Ook al lijkt alles te mislukken Hem loopt niets uit de hand. 

Tijdens deze trip mislukte bijkans alles door de regen. Het vervoer werd anders , de contacten met de NG ging niet door, geen Hollandse avond, geen contacten met de kerk van Vanessa en al wat ik vergeten ben. 

Maar toch hebben ze een blijvend verschil gemaakt, vooral in geduld, vertrouwen en flexibiliteit.  Ze hebben gebouwd aan zichzelf met het metselen, ze hebben hun kind zijn opnieuw uitgevonden in het kinderwerk. Bijna iedereen heeft wel iets te repareren aan zichzelf?

Hoe kijk ikzelf terug? 14 dagen aangestaan. Natuurlijk de staf ook, maar als reisleider wilde ik net zoals Wouter het hele plaatje blijven zien en zorgen voor rust en veiligheid. 14 dagen niet helemaal fit. 14 dagen gelachen maar ook verschillende momenten moeten dealen met emotie. Soms was een excuses ook op zijn plaats. Voor mij was het om met de groep te vetrekken en weer veilig thuis te komen. Fijn dat ik een staf had waar ik op kon bouwen. Wim, Hein en Elsbeth oude bekenden, maar wat zouden de nieuwen doen? Het was een fantastisch team.  Mijn dank aan hen is groot. 

Als jullie dit lezen zitten we in de lucht en ontmoeten we jullie morgen op het vliegveld.  We zeggen het altijd, maar nu des te meer, jullie kind komt anders terug dan ze waren. Geef ze de tijd om weer te landen. Meegemaakte emotie is niet zo makkelijk te delen als jullie er niet bij waren. Laat ze vanzelf komen. Ze zullen de komende tijd elkaar opzoeken en de foto’s zeggen misschien nog het meest. 

Sommigen van de groep wilden niet terug. Ze vonden dat het werk niet af was. Een groot compliment aan hen. De meesten kijken weer uit naar de frikandellen, sushi et cetera et cetera. Want dat is deze keer wel heel erg opgevallen: ze waren onverzadigbaar. “Jan, wanneer eten we, wat eten we, waar eten we, wat zit er op, wat zit er in ……..” Soms konden we van wat er overbleef, uitdelen aan de mensen in het township. Wat daarbij opviel was dat ze niet eens keken, maar het gelijk in hun mond stopten. 

Namens het team dank aan Hem maar ook dank aan jullie om er voor jullie kids te mogen zijn. Tot morgen!

Jan Torn